guide book.

Ben zaten deliyim ya, işte o yüzden. Peki beni napçaz hacı? Atsan atılmam, satsan satılmam, huyum kurusun, tatlı sevimli çocuğum ben. Bana tahammül ediceksin işte. Bu kadar. Ben zaten sana arkadaşım deyip tahammül etmene izin verdiysem sana bir insanın hakettiğini düşündüğümün 100lerce kat fazlasını veriyorumdur. Bir de kendi derdimi unutup seninle ilgileniyosam sayın okuyucu, bil ki; seni bayaa seviyorum, işte o zaman da kaç, çünkü ben bir insanı o kadar seversem, o kadar da nefret ederim, benim yanımda benle beraber, bana eş değer tutuyorum onu diye. Ama o kadar da çok severim ki hiç belli etmem, içim içimi yer böyle, dengesizliğe vururum, ama ben zaten dengesiz olduğum için sen anlamazsın:) Neyse işte dedim ya dengesizim diye, aslında dengesiz değilim de nasılım biliyor musun sayın okuyucu: Sanki bir bedende 100lerce 1000lerce efecan varmış gibiyim, birleşik beyinlerimiz, tek ağzımızla hareket ediyoruz ama, padişahın hangi efecan olduğu muallakta böyle, bi biri birini deviriyor, bi biri birini bıçaklıyor. Çok acayip oluyor, bir olaya verdiğim tepki 10 defasında da farklı olabiliyor böyle. Belli kesin yargılarımız var, onlar hepimiz için ayıp ya da yakışıksız, biraz da gururluyuz galiba, kendimize konduramıyoruz o davranışları, ondan ayıp diyoruz zaten. Alınırız da bazen, kendimize bile alınırız, ama alınmamız gerektiği zaman, hiç birimiz mızıkçı değiliz, sadece biraz intikamcıyız, alındıysak, gururumuz incindiyse, yok yere üzüldüysek, içimizden 100lerce 1000lerce vahşi hayvan çıkar. Evet. Nasıl bir sürü efecan varsa, bir o kadar da panter var, aslan kaplan gergedan var. Ama ayı yok. Biz ayı olamayız, yılan var içimizde, yılan da oluruz ama ayı olmayız, ayıp çünkü. Dedim işte, ayıp. Ayıp her yerde olur ayrıca, aksini söyleyen dumbkopftur, herkes -ben bile- sosyal kaygı taşır. Bunu da böyle bilesin sayın o kendini biliyor.